Bananenrepubliek

Uganda is zonder twijfel de grootste bananenrepubliek ter wereld. In de letterlijke zin van het woord welteverstaan. Naast de grootste consument is het tevens de grootste producent van bananen wereldwijd. Er worden meer dan 50 verschillende variëteiten geteeld, opgedeeld in 4 klassen. De gewone banaan die wij kennen is hier de 'sweet banana', uitsluitend als desert genuttigd. Daarnaast bestaat er ook een kleine zoete 'apple banana', ideaal als snack. Blijven nog over de bakbananen en de kookbananen. Deze laatste is veruit het meest vertegenwoordigd. Ook gekend als 'Matooke' vormt dit het basisvoedsel voor zeer veel Ugandezen. Traditioneel worden de bananen groen geplukt, geschild en vervolgens gekookt in bananenbladeren. Het resultaat wordt gepureerd en warm geserveerd. Qua smaak heeft het meer weg van witte bonen dan van banaan, ze bevat dan ook veel meer zetmeel en minder suiker dan diegene die wij gewoon zijn. Voedzaam, dat wel, maar smaakvol niet echt.

Een typische Ugandese maaltijd bestaat steevast uit Matooke, vergezeld van rijst, 'Posho' (soort deeg van maïsmeel), sweet potatoes (die veeeel lekkerder zijn dan de onze ! heeft wat weg van gepofte kastanje !) en voor de liefhebbers nog wat kool, cassava of pompoen. Met een keuze uit de voorgaande dingen wordt een goed bord gevuld. Dit wordt vergezeld van een soepbord met keuze uit een soort soepsaus van bonen, vis, vlees of pindasaus. De vis wordt in zijn geheel gekookt en in mootjes gehakt; als ge pech hebt krijgt ge de kop of de staart op uw bord (De locals eten op de graten na álles op, vel inclusief. Voor de ervaring heb ik eens een oog en een kieuw gegeten, maar kwas er nie zo gek van). Als vegetariër ben ik meer dan tevreden met de bonen en vooral de pindasaus, die echt heerlijk smaakt (zoals die van de chinees !). Ik ben trouwens echt blij dat ik hier geen vlees eet, als ik zie hoe de slagers hun vlees gewoon in de openlucht (27°C) hebben hangen, tot groot plezier van de vliegen. Zelfs Jeroen houdt het bij bonen hier, die behalve lekkerder, ook nog eens veel goedkoper zijn dan vlees of vis. Vaak hebben we hier met ons twee samen gegeten voor zo'n 5000 Ugandese Shilling (€2,7), coca-cola inclusief !

De energetische waarde van zo'n maaltijd is volgens mij echt enorm. Na de lunch hebben we vaak een half uurke nodig in de schaduw om te bekomen. Verhongeren zullen we hier alvast niet doen, ik vrees alleen dat 3 maanden dezelfde kost op den duur toch gaat vervelen. De inboorlingen lijken hier geen last van te hebben, en schuiven de matooke zowel smorgens, smiddags als savonds met veel smaak door hun strot. Gek, want veel smaak heeft hun eten nie echt. Ge zou denken dat al die Indiërs die hier wonen die mannen wat kennis over kruiden zouden hebben bijgebracht, maar op wat curry na, is de Oost-Afrikaanse keuken erg flauw. Dit in groot contrast met de maaltijden in West-Afrika, die voor ons bijna nie te eten zijn, zo pikant.

'sMorgens eten we ofwel brood, dat erg lijkt op dat van ons, ofwel een 'Chapatti 'uit het vuistje. Dit laatste lijkt erg op de pannenkoek van bij ons, maar is dus eerder een ontbijt dan een dessert. Ze keken dan ook raar op toen ik suiker op de mijne strooide. De chocopasta wordt hier met pinda gemaakt in plaats van hazelnoot, en is dan ook niet zo lekker als onze nutella! De lokale honing en ananasconfituur smaakt dan weer wel op de boterham.

'sAvonds schaft de pot ofwel weer brood, ofwel gaan we onder in de bar fritten met omelet eten. Dat had ik niet verwacht hier te zullen eten! Toegegeven, ze kunnen nog veel van ons leren (Hun frieten een tweede keer bakken bijvoorbeeld!), maar deze combinatie heeft ons al vaak weten te bekoren. Mijn cholesterol swingt waarschijnlijk de pan uit als ik zoveel eieren blijf eten.

 

Wanneer we de bananen en de eieren beu zijn, vinden we in Kampala city gelukkig wat afwisseling onder de vorm van een Indische rijstschotel, een Injera in een Ethiopisch restaurant of zelfs een pizza of hamburger in een heuse fastfoodtent ! Wat de vitamientjes betreft, tropisch fruit is er overvloedig en goedkoop te krijgen in kraampjes langs de weg of op de markt. Mango, avocado, papaja, passievrucht, ananas, watermeloen, alles passeert de revue, het een al wat lekkerder dan het ander (De avocado's waren echt smerig !).

 

Ondertussen zijn we bijna klaar voor de grote verhuis van de hoofdstad naar Mbarara, zo'n 400 kilometer naar het zuid-westen. Die streek is zowat de voorraadkast van het land, veel van de Matooke en het fruit dat we in kampala vinden, komt vandaar, wat het daar nog goedkoper zou maken. Daarnaast is de streek vanouds rijk aan koeien, waarover later meer. We kunnen nie wachten om hier te vertrekken, de verkeerschaos en het lawaai van de stad in te wisselen voor de rust van het platteland. Bovendien kan het veldwerk dan echt tegoei beginnen !

 

I'll keep you posted !